Nasza Poezja 4

JEZUS I KOBIETA

A Ten, który w Oliwnych wysokościach brodził
I który Ciszę chłonął pośród snu trzeźwości
Oddychał jasno- klejnot pełen blasku
Rozrzedzał duszne, świątynne ciemności

A słowa Jego, które w uszach brzmiały
I wibrowały dzwonem przebudzenia
W istotach o Bogu święcie przemądrzałych
Ze stosem kamieni z ust do wyrzucenia

I postawili przed Nim jawnogrzeszną
By lśnienie klejnotu odsądziło ją od czci i wiary,
By grzech jej oddzielić od ich nieskalania
Bo tak im nakazał czynić Mojżesz stary

A słowa ich w Nim się zapadały
I zatracały swej słuszności moce
A on w milczenie cały się przyoblekł
A on się Ciszą otulił jak kocem

A ręka Jego na piasku pisała
I Ziemię promieniem błogosławiła
Ziemię solidną, co kręgi zatacza
I która zwraca to, co pochwyciła

A ręka Jego na piasku pisała
Kreśliła mandale, które wiatr rozwieje
Bo wszystko tutaj iluzja niesiona
W słów nieświętych łonach, ktorych liche dzieje

A ręka Jego na piasku pisała
I więzi z Ziemią tajemne czyniła
Bo jedna Ziemia wszystkich ludzi nosi
Bo Ziemia ziemsko ich błogosławiła

I Słowa Jego w ziemie ich wniknęły
Odeszli sznurem pereł przebudzonych
Bo Klejnot jeden blasku Ciszy pełen
Przemienił kamienie w komunię natchnionych

Bo Innym jest w tobie Ten, co Niesie Ciszę
Dobro twoje nie jest Nosiciela łonem
Skalane twe ziemie grzechem zapisanym
Więc zamilcz i słuchaj Tego, który Słowem

Przez szmaragdowe morze płynę
W skafander myśli swych odziany
I ciało soli wód nie czuje
W skafandrze z myśli ubitej piany

A ciało soli wód złaknione
Skąpać się pragnie w morskich chłodach
I czuć pochodnią rozżarzoną
Jedności nagość w ciszy wodach

Zanurzam ciało w szmaragdu odmętach
I każdy ruch mój spragniony jest ziarna
Lecz tonę wciąż w skafandra zamętach
A w sercu narasta burza mocarna

A z burzy iskier formują się gromy
Za oręż chwytam siłą gromowładną
I ciskam pioruny w skafandra osłony
Co każdą chwilę z jedności okradną

I serca płomień pali kaftany
Co bezpieczeństwu mają aspiracje służyć
Oddzielać istotę od istnienia żaru
Odpływać od chwili, by w sen się zanurzyć

I serce nie spocznie, nim nie spali powłok
I płonie pochodnia oczu mych latarni
Co widzieć chcą jasno świętą siłą ognia
I czuć chcę jedność w każdej chwili ziarnie

By szmaragdowe morze mogło płynąć
Przez serca szmaragd ciszą nieruchomy
By ciało trzeźwości było świątynią
I niosło w sobie żar pierwotny Domu

14.05.2018.

Drzewo Życia

W Ogniu Burzy żarliwej

Co się z Nieba wylała
Która Serca dotknęła
Przebłysk Prawdy ujrzałam

I dotknęło Jedności
Utraconej Wspomnienie
Drzewo pękło na Dwoje
Boskie tracąc korzenie

Wyrwanemu ze świata
Światła drzewu mądrości
Pękło Serce na Dwoje
Z utraconej Miłości

I z tych Dwojga, co Jednym
Być nie mogło już wcale
Jedno w Ogniu stanęło
Drugie przesiąknęło żalem

Jeden Wąż Płomienisty
Żarzył się, ogniem zionął
Drugi, miękki, wodnisty
W bólu czucia zatonął

I miast w górę celować
W dole węże pełzały
A ich serca oddzielne
Do Jedności wołały

I pieśń, co Jedną była
Dwa śpiewały już głosy
Jeden gniewem iskrzący
Drugi cierpienia rosą

I te iskry i róże
Wiatr pochwycił natchniony
Szepnął słowo do Burzy
Posypały się gromy

I co wybór rozdzielił
Boska Myśl znów złączyła
Splotły się cztery ręce
Pieśń Jedności ożyła

I z Jednego Pnia Mocy
Drzewa Dwa się Zrodziły
Z dwojga Czworo Powstało
Wyrównały się Siły

Tak Bóg niesie Pieśń swoją
W światy bólem płynące
Sieje ziarna świetliste
I ogrzewa je Słońcem

Tam, gdzie Jedno, tam Dwoje
Tam, gdzie Dwoje, tam Czworo
Jeden, Dwa, Trzy i Cztery
W Dekady Jedni znów stoją

Bo co Bóg raz połączył
Już na zawsze złączone
W bólach rodzi ta Ziemia
Lecz prowadzi do Domu

16.05.2018.

Trzy Strażniczki Złocistych Jabłoni

Czuciem zakwitam jak Wiosna
Jak drzewo kwieciem sypane
O płatkach jak rosy krople
Braterstwa sczytuję Testament
*

Dłoni gwiazdą rozchylam zasłony
Tajemną przenikam membranę
W Krainie Pomiędzy zanikam
Braterstwa spisuję Testament
*

Myślą o skrzydłach sokoła
Szybuję, zgłębiam firmament
Z pieców światła wyjmuję gotowy
Chleb Życia- Braterstwa Testament
*

W palcach Słońca jak Drzewo dojrzewam
W zorzach złocistych skąpane
Złote jabłka w natchnieniu obrywam
Braterstwa Najświętszy Testament
*

Złotą Nicią tkaniny zszywam
Wichrem ludzkich oddechów zszargane
Rany Wodą jak Kryształ obmywam
To Odwieczny Braterstwa Sakrament

16.05.2018.

A kiedy drzewem się staniesz
Skąpanym w promieniach Słońca
Gałęzi światłem dostaniesz
Konarów drugiego końca

I kiedy staniesz się drzewem
W niebie się zakorzenisz
Pochwycisz palcami złotymi
Drzew palców już nie z tej ziemi

A kiedy drzewem się staniesz
Byś prosty stał i złoty
Trzymać cię będą świetliście
Braterskich ramion oploty

I kiedy staniesz się drzewem
Płomiennie rozżarzonym
Światło Twe liści śpiewem
Dosięgnie krain natchnionych

A kiedy drzewem się staniesz
Jak żagiew, jak flara, jak łuna
Światło Twe pleść będzie warkocz
Trzydziestu trzech ziaren z pioruna

I kiedy staniesz się drzewem
Jasnym jak kosmos z kosmyka
Twe Światło z Wiatru powiewem
Popłynie do niebios muzyką

A kiedy drzewem się staniesz
Z krain nieziemskich widocznym
Podporą świata powstaniesz
Arterią Niebiańskiej Wyroczni

I kiedy staniesz się drzewem

Planet jabłkami usianym

Utworzysz splot nieskończoności

Z Braterstwem na znak Nowej Bramy

17.05.2018.

Powietrze Słowem stoi

Migają słów klawisze

Me palce wyłuskują

Słowa z nabrzmiałej ciszy

Powietrze stoi Słowem

Eter je nosi w łonie

Słowa się przyczepiają

Do włosów, do ust, do dłoni

W powietrzu słowa stoją

Na baczność lub też płyną

Me palce w głąb sięgają

By sens chwili z ciszy wyjąć

W powietrzu stoją słowa

W szeregu lub parami

O szybę uszu bębnią

Padają w rytm kroplami

W powietrzu wiszą słowa

Jeszcze niepowiedziane

Chcą swoje mieć pięć minut

Twórczy objawić talent

W powietrzu słowa wiszą

Zawieszone pomiędzy

Jedną a drugą ciszą

Z pajęczej utkane przędzy

Powietrze drga słowami

Wibruje wrażliwa ściana

Ona pozwala istnieć

Czy balsam to czy rana

Powietrze krzyczy słowem

Słowne w nim przeludnienie

Wciąż nowe liter niemowlę

Błaga o wysłowienie

Ach słowa, słowa, słowa

Słowa pomiędzy nami

Wężem się długim wiją

Jak pociąg z wagonami

Ach słowa, słowa, słowa

A dokąd a dokąd- na wprost

W każdym wagonie głowa

Wysławia swój marny los

Ach słowa, słowa, słowa

Prosto do niebios czwórkami

Milkną im bliżej Boga

I giną zapomniane

Ach słowa, słowa, słowa

W milczeniu blakną, gasną

Żądło życia wydadzą

Jak pszczoła miodna zasną

Do Słowa korzeni wzrosnąć

Co w Świecie są Pomiędzy

I brzytwę zastosować

Okroić życie z nędzy

Do Słowa w gorę wzrosnąć

I język za zębami

Trzymać naturą boską

Jak między jest światami

I spojrzał Mężczyzna Kobiecie w Oczy

Przejrzał się w nich jak w Zwierciadłach

I Niebo zakwitło Mlekiem Matki

Karmiącym Życie w Gwiazdach

I Gwiazdy z Nieba się posypały

Przez siedem leciały wszechświatów

A lecąc sennie zapominały

Krainę Białych Kwiatów

A siódma kraina pustynią była

Światem piasków złocistych

A gwiazda lśnieniem już nie świeciła

W glinianych jej szatach blask wystygł

I oczu wyschniętych żary wyblakłe

Słońca karmiły się blaskiem

Odbitym w ziarnach wielkich piaskownic

Gdzie wszystko stawało się piaskiem

I wędrowała gwiazda upadła

Gliniane wdziewała ubrania

I z różnych pieców chleby jadała

Rwąc życie z drzewa konania

I serce targane jej było wichrami

Oddechów sępów nieczystych

A ciało jej było smagane ziarnami

Piasków bezpłodnych i wyschłych

A Słońce paliło i chleby nasycić

Nie mogły duszy zgłodniałej

I serce jej dziwnym blaskiem zalśniło

Tęsknoty palącej żarem

I posłyszała gwiazda gliniana

Głos z głębin tlącego się żaru

I serce jej zmiękło kroplą zroszone

Mleka z innego wymiaru

I światło mlekiem pradawnym

Karmione jarzyć poczęło się jasno

Ognisko w siedem wszechświatów

Się wzbiło potęgą mlecznego blasku

I w niebo sercem gwiazda strzeliła

Wiatr gwizdał w skorupach pustych

Czy to się kiedyś naprawdę zdarzyło

Czy jeno wyśniło z bram ust mych?

Aureluni

Na małym nosku- ziarenka

Czyja zasiała je ręka?

Być może Anioła Ogrodnika

Co chciał by wyrosła z nich gryka?

Może to owoców nasiona?

Wyrosną z nich jabłka lub winogrona?

A może to siemię lniane?

Zasiane do szycia ubranek?

A może te małe kreseczki

To ziarna czerwonej porzeczki?

A może to złote dukaty
Zostawione przez skrzaty?

A może te małe kropeczki

To łatki są biedroneczki?

A może to maczku ziarenka?

I może je siała sarenka?

Dlaczego Twój nosek w kropeczki

Pytam mojej córeczki?

Już wiem! To dobra wróżka

Stąpała na paluszkach
Małe paluszków kuleczki

Odcisnęły kropeczki!

A może to Słonko wstało

I nosek Twój całowało

Pod wpływem promyczka całuska

Powstała kropka jak łuska

W której mieszka ziarenko
Anielską zasiane ręką.

25.05.2018

Jeszcze żyję w kontraście
Jeszcze mam nóż w ręce
Jeszcze na dwoje kraję
Jeszcze w skrajności męce

Jeszcze z brzytwą pośrodku,
Pomiędzy półkulami
Jeszcze dwa węże syczą,
Pomiędzy dwoma snami

Jeszcze jest białe czarne
Jeszcze jest cień i światło
Jeszcze się zatrzymuję
Myśleć na wprost niełatwo

Jeszcze się oglądam
Jeszcze patrzę na ręce
Jeszcze na czworo dzielę
Włos w analizy klęsce

Jeszcze grzechy przyszpilam
Jeszcze patrzę dwojako
Jeszcze się z bólu zwijam
Jeszcze rozdzielam takość

Już powolutku bywa
Już dwoje w jedno kleję
Już krok po kroku zszywam

Zamiast rozdzierać w gniewie

Już powolutku zgrzyty
Już czasem są trybami
Już bywa, że dryfuję
Miast fale ciąć myślami

Już powolutku cichnę
Już wolna od określeń
Już bywa, że ogarniam
Całość bez wrogich westchnień

Już powolutku czasem
Już bywa bez oporu
Już wolna od wtrącania
Trzech groszy w życia tory

Już powolutku pusta
Już bywa karta czysta
Już wszystko się rozpuszcza
W ciszy jedności przystań

Nie proszę Cię Boże o ręce czyste
Bo takie od Ciebie dostałem
Dziękuję za siłę, bym mógł oczyścić
To, co przez wieki zbrukałem

Rozwijam dwóch dłoni spirale
Zanurzam je w rwącym strumieniu
Niech płynie to, co schwytałem
Aż w dłoniach zostanie milczenie

Rozwijam dwóch dłoni muszle
Wszystkie skarby są Twoje
Oddaję Ci dłonie niewinnie puste
Nic nigdy nie było moje

Odsłaniam dwóch dłoni lustra
Niech odzwierciedląTwe Słońce
Niech przekazują Światło
Niech łączą początek z końcem

Zwracam Ci czyste dłonie
Takie, jakie dostałem
Rozdaję wszystkim, co Twoje
Chcę Jednym znów stać się ciałem

Nie pojmujesz Światła,

Co cię w łonie nosi

Nie pojmujesz również

Dwóch rodzajów Nocy

Nocy nie poznałeś

Dla ciemnego ciemnej

Jej świateł wysokich

Niepoznanych głębin

Piekieł nie poznałeś

Jasnych dla ciemnego

Ducha utraciłeś

Od oka trzeciego

I ślepcem upadłeś

Pośród krain rosy

Błądzisz po omacku

Życia masz niedosyt

Lecz błogosławieni

Co żebrzą o Słońce

Ci, co rozpoznali

Że szarym są końcem

Ci, co rozpoznali

Że kraje ich blade

Że wody zatrute

Krokodylim jadem

Bo lepiej żebrakiem

Pośród Słońca brodzić

Aniżeli księciem

W Hadesie się wozić

Nie pojmujesz Światła

Co cię w łonie nosi

Ni w swym łonie ognia

Co śmiercią cię kosi

I wciąż dłońmi swymi

Sięgasz po świecidła

I bogami tobie

Dla głupców mamidła

Otwórz swoje oczy

Ciemną jesteś masą

Ciemność ujrzyj wokół

Zatęsknij do Świateł

I w światła fałszywe

Się nie przyoblekaj

Nie paraduj głupcze

Parodio Człowieka

I rozpoznaj Krainy

Co Świętym są Promem

Światła Najczystszego

Co było twym Domem

I rozpoznaj ciemne

Nędzne łez padoły

I niech się narodzi

Światłość wśród stodoły

I zrozumiesz Noce

Jasne dla Jasnego

I oświecisz piekło

Miłując bliźniego

A kiedy u Świętej

Staniesz Słońca bramy

Dzwony rozwibrują

Aurę Świętym Amen